drugi

Byłam wczoraj na koncercie organowym. Grał Wolfgang Seifen, profesor improwizacji. Skusił mnie jego nieco absurdalny tytuł naukowy (chyba nie mam prawa się czepiać - stykam się przecież co dzień z profesorami pedagogiki) .
Uwielbiam słuchać muzyki w kościele. Otacza mnie charakterystyczny zapach kadzideł, przytłumione światło, niosący się pogłos korków po posadzce, tłumiony kaszel, płacz dziecka (gdy byłam mała wierzyłam, że to nowo narodzony jezusek tak płacze). Odczucie sacrum. Nic nie rozprasza percepcji - organisty nie widać, dźwięk płynie z za pleców, grzmi w całej akustycznie dopracowanej przestrzeni. Jedynym czynnikiem burzącym odbiór jest umysł. Myślenie wdziera się przytłaczając muzykę swoją zaborczą natychmiastowością. Wzdryga się przed zatraceniem, broni się przed skupieniem. Zmiana kanału odbierania rzeczywistości wymaga dostrojenia się. Słuchanie staje się skomplikowaną medytacją. Konsekwentne powracanie do osi. Wiem te, że wszyscy siedzący obok podłączają swoje umysły pod ten sam rdzeń. Może słuchają intensywnie, może się modlą. Mi nie idzie najlepiej, często nie daję rady ujarzmić percepcji. Ba! Im bardziej walczę tym trudniej mi słuchać ale w końcu następuje taki momentw którym dźwięk staje się intuicyjny, zlewa się z moim byciem. Przeżywam go geometrycznie. Brakuje mi wyspecjalizowanych słów, nie umiem nazwać i wydobyć niuansów gry, jestem laikiem. To dobrze móc nie zamykać muzyki w kolejnej dawce zracjonalizowanej pojęciowości.

pierwszy

Boję się trochę tego bloga. Po co on jest? Chyba ma być archiwum przeżyć, okruchów tego co warte utrwalenia. Jeśli warte to czemu nie zostaje w pamięci świeże i niezatarte, dlaczego muszę posiłkować się tą protezą? Zapominam pod natłokiem bodźców. Kojarzę tytuły, główne wątki przeczytanych powieści czy filmów. Szczegół zamiera, brakuje mi delektowania się nim, powolnego intelektualnego przetwarzania. Przecież czeka na mnie tyle dóbr kultury, nie ma czasu na myślenie kiedy brakuje czasu nawet na przyswajanie. Nic dziwnego, że przepływa przeze mnie jak woda. Tego właśnie chcę - żeby sztuka mnie oczyściła z codziennego brudu. Przeżywam moment - na chwilę rzucam się w inny świat. Elastyczność wejścia i wyjścia. Za chwilę, może w nieco lepszym humorze, z poczuciem masturbacji istnieniem, wracam w mechaniczny obieg życia.
Czy wytrwam przy tym blogu? Decyzyjnośc taka zagubiona. Niekoniecznie jutro posta będzie pisać ta sama osoba. Jestem zmęczona. Rozłazi się bycie. Będę je próbować zszywać w jakąkolwiek całość. Tożsamość patchwork.